ای گل تازه که بویی زوفا نیست تو را ... خبر از سرزنش خار جفا نیست تو را رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تو را ... التفاطی به اسیران بلا نیست تو را ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست تو را ... با اسیر غم خود رحم چرا نیست تو را فارغ از عاشق غمناک نمی باید بود ... جان من این همه بی باک نمی باید بود همچو گل چند به روی همه خندان باشی ... همره غیر به گلگشته گلستان باشی هر زمان با دگری دست به گریبان باشی ... زان بیاندیش که از کرده پشیمان باشی جمع با جمع نباشند و پریشان باشی ... یاد حیرانی ما آری و حیران باشی ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد ... به جفا سازد و صد جور برای تو کشد شب به کاشانه ی اغیار نمی باید بود ... غیر را شمع شب تار نمی باید بود همه جا با همه کس یار نمی باید بود ... یار اغیار دل آزار نمی باید بود تشنه ی خون من زار نمی باید بود ... تا بدین مرتبه خونخوار نمی باید بود من اگر کشته شوم باعث بد نامی توست ... موجب شهرت بی باکی و خود کامی توست دیگری جز تو مرا این همه آزار نکرد ... جز تو کس در نظر خلق مرا خار نکرد آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد ... هیچ سنگین دل بیدادگر این کار نکرد این ستم ها دگری با من بیمار نکرد ... هیچ کس این همه آزار من زار نکرد گر زآزردن من هست غرض مردن من ... مردم و آزار مکش از پی آزردن من جان من سنگ دلی دل به تو دادن غلط است ... بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است چشم امید به روی تو گشادن غلط است ... روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است رفتن اولاست ز کوی تو ستادن غلط است ... جان شیرین به تمنای تو دادن غلط است تو نه آنی که غم عاشق زارت باشم ... چون شود خاک بر آن خاک زارت باشم مدتی هست که حیرانمو تدبیری نیست ... عاشق بی سر و سامانمو تدبیری نیست از غمت سر به گریبانمو تدبیری نیست ... خون دل رفته ز دامانمو تدبیری نیست از جفای تو بدین سانمو تدبیری نیست ... چه توان کرد پشیمانمو تدبیری نیست